حسد
بعضی از آدم ها موقعی که آرزو برای و تلاش برای نابودی و کمالات دیگران می کنند این عمل نشانه ی کم ظرفیتی و تنگ نظری آنان است.
در حدیث می خوانیم: «حسادت ایمان را می خورد آن گونه که آتش هیزم را».(1)
دیده اید موقعی که اسپند را روی آتش می گذاریم،چگونه بالا و پایین می پرند؛ آن ها هر چه بالا و پایین بپرند، باز آن دودی که قرار است از آن بلند شود ،بلند می شود و محیط اطراف را ضدعفونی می کند.
حال مثال آدم حسود است، که برای اینکه بخواهد طرف موفق نشود، خودش را به هر آب و آتیشی می زند ؛ امّا به هر حال آن اتفّاقی که قرار است بیفتد، می افتد؛ مثل دود اسپند که از آن برمی خیزد.
آگاه باشید که این مرض بزرگی است ؛همچنانکه حضرت علی (علیه السلام) می فرماید:
«الحسد داء عیاء لا یزال الا بهلک الحاسد او بموت الحسود: حسادت مرض خطرناکی است که جز با مرگ محسود یا هلاکت حسود از بین نمی رود».(2)
نتیجه گیری: این را بدانید که آدم حسود هرگز خیرخواهی و نصیحت نمی کند. او نقشه های زیادی برای نرسیدن تو به هدف می کشد و حیله های زیادی برای آن به کار می برد. پس از این شرّ شیطانی به خدا پناه ببرید:
«وَمِنْ شَرِّ حَاسِدٍ إِذَا حَسَدَ: و از شرّ هر حسودی هنگامی که حسد می‌ورزد»(3)
پی نوشت:
1-کافی،ج2،ص306.
2-نهج البلاغه، حکمت 493.
3- سوره فلق،آیه 5
