_اگر در دل شب از درون کلبه واتاقکی فانوس روشنی باشد یقین بدان از دریچه ی آن نور و روشنایی به بیرون می تابد .
مثال ما انسانهاست که اگر در درونمان چراغ هدایت روشن باشد، پس با نور آن چراغ راه خود را پیدا میکنیم وهر چه پیش تر رویم نور چراغ بیشتر شده و اطراف را روشن تر می سازد.
اللَّهُ نُورُ السَّمَوَتِ وَالْأَرْضِ»خداوند، نور آسمانها وزمین است.(1)
_خدا هم نور است اگر در قلب ما حضور داشته باشد از دهانمان حرفهای نورانی مثبت به بیرون میزند نه حرفهای نیش دار و گناه .پیامبر اکرم-صلی الله علیه وآل والسلم-کسی بود که خدا در دل او خانه کرده بود، و نشانگر این حدیث است:
قال الصادق علیه السلام : القلب حرم الله فلا تسکن حرم الله غیر الله : دل حرم خداست ، پس در حرم خدا، غیر خدا را ساکن مکن . (2)
_حرفهای ایشان سراسر نور و هدایت بود.
«لایذّمّ أحدا»
هیچگاه او با سخنان خود به کسی نیش نمی زد، و هیچگاه کسی را با سخنان خود دلتنگ و ملول نمی کرد.
ما نیز باید همچنان دنبال چنین الگویی برای زندگی باشیم و حتی از دهانمان نیز حرارت فانوس بیرون آید.پس چه خوش است که فانوس دلمان روشن باشد که شاید نورش به اطراف بتابد و نشانگر راه اطاعت در مسیر بندگی برای خود و دیگران هم باشد.
پی نوشت:
1-سوره نور .آیه35
2-بحارالانوار.جلد70.صفحه25
