از جمله آیات قرآن کریم که بنا بر تفسیرملکوتی و معنوی در شأن و منزلت حضرت زهرا(سلام الله علیها) نازل گردیده است، این آیه است:
«مَثَلُ الَّذینَ یُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ فی سَبیلِ اللَّهِ کَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنابِلَ فی کُلِّ سُنْبُلَةٍ مِائَةُ حَبَّةٍ وَ اللَّهُ یُضاعِفُ لِمَنْ یَشاءُ وَ اللَّهُ واسِعٌ عَلیمٌ»؛
« کسانى که اموال خود را در راه خدا انفاق مىکنند، همانند بذرى هستند که هفت خوشه برویاند که در هر خوشه، یکصد دانه باشد و خداوند آن را براى هر کس بخواهد (و شایستگى داشته باشد)، دو یا چند برابر مىکند و خدا (از نظر قدرت و رحمت،) وسیع، و (به همه چیز) داناست.» (1)
معنی ملکی آیه چنین است: کسانی که در زراه خدا انفاق می کنند، عملشان مانند کاشتن بذر و دانه است که این دانه تبدیل به هفت سنبل و هر سنبلی، صد دانه گندم می شود. یعنی از یک دانه، هفتصد دانه گندم به دست می آورند.
اما درباره معنای ملکوتی و تأویل آیه شریفه، امام باقر (علیه السلام) فرمود:منظور از حبّه فاطمه ی زهرا(علیها السلام)است. و خداوند از حبّه، دختر رسول الله (صلی الله)را اراده کرده است. و مراد از سنبل ، وجود مقدس هفت امام از حضرت صادق (علیه السلام) تا امام زمان-عجل الله تعالی فرجه-است.(2)
با اینکه حضرت زهرا (علیها السلام) در حقیقت حبّه برای تمامی امامان است، در این روایت تنها برای هفت امام آخر معرفی شده اند . شاید علت، آن باشد که زمان به ثمر نشستن این حبّه از زمان امام صادق (علیه السلام) به بعد است.
خداوند می فرماید: بذر من در عالم آفرینش ، زهرای اطهر (سلام الله علیها) است . و نتیجه ی این حبّه وجود ائمه ی هدی(علیه السلام) است. که کارشان تربیت و رشد بشر است. آن ها می خواهند بشر را از زمین جدا کرده و به عرش ببرند تا الهی شود.«و الله یضاعف لمن یشاء». معنای ملکی و ظاهری این جمله این است که خداوند اگر بخواهد می تواند این دانه را بیشتر هم می کند.
در نتیجه: در زمان های گذشته به خاطر کشتار و محو فرزندان حضرت زهرا (سلام الله علیها) بسیاری سیّادت خود را مخفی می کردند.با اینکه بعضی از علما ی گذشته تعداد سادات را محاسبه کرده اند ، امام احتمال می دهند روزی اولاد پیامبر( صلی الله علیه و آله) از غیر سادات هم بیشتر شوند. چون بذری که در دل طبیعت کاشته شده و از آن سنبل های عجیب و فوق العاده به وجود آمده ، جز حضرت زهرا(سلام الله علیها) نیست.
پی نوشت:
1-سوره بقره، آیه261.
2-تفسیر عیاشی، ج1،ص147.
