وقتی که قوطی کبریت و یا چیزی دیگری را روی هم می چینیم، بعد با یک تلنگر کوچک اوّلی را بیندازیم دومی و سومی و... پشت سر هم می افتند.
ماجرای ماست که بعد اینکه حضرت آدم (علیه السلام) که همه از نسل اوییم بر اثر لغزش هبوط کرد و به زمین آمد، ما نیز در پی او فرود آمدیم.
من ملک بودم و فردوس برین جایم بود ............ آدم آورد در این دیر خراب آبادم (1)
از این رو قرآن کریم می فرماید:
«قُلْنَا اهْبِطُواْ مِنْهَا جَمِیعاً، گفتیم: همه از بهشت فرو شوید».(2)
نتیجه گیری: از اینجا باید درس بیاموزیم که، افتادن هر کدام از ما به افتادن دیگری می انجامد. و اگر این حقیقت را می فهمیدیم هر کدام نه تنها تلاش در افکندن دیگری نمی کردیم.
بلکه ستون و پناهگاه و هوادار هم می شدیم، هر کدام زمینه ی رشد و سربلندی و سرافرازی دیگری را فراهم می نمودیم، و دیگر رابطه ما با هم، رابطه ی چشم با دست می شد.
پیامبراعظم( صلی الله علیه و آله والسلم)میفرمایند:
«مَثَلُ الْمُؤمِنینَ فی تَوادِّهِمْ وَ تَراحُمِهِمْ وَ تَعاطُفِهِمْ مَثَلُ الْجَسَدِ: اذَا اشْتَکی مِنْهُ عُضْوٌ تَداعی لَهُ سائِرُ الْجَسَدِ بِالسَّهَر وَ الْحُمّی».(3)
مَثَل مؤمنان در دوستی و ابراز رحمت و عاطفه به یکدیگر، مثل پیکر است. هر گاه عضوی از آن دردمند شود، دیگر اعضای پیکر، با بی خوابی و تب، با آن عضو هم دردی می کنند.
ندیدی دست و چشم چقدر هوای هم را دارند و همواره هوادار و غمخوار یکدیگرند؛ دست زخم می شود، چشم می گرید، دست اشک هایش را پاک می کند.
خلاصه همانطور که شاعر می گوید:«بنی آدم اعضای یکدیگرند».(4)
پی نوشت:
1-سوره بقره، آیه 38.
2- حافظ.
3-رواه البخارى.
4-گلستان سعدی.
