می دانید که خداوند از ما انسانها پیمان گرفته که بنده او باشیم؛ حال در این میان اگر به جای خدا، دنبال هوس رفت، به جای ایمان، سراغ کفر و در واقع به جای نور، سراغ نار رفت، گرفتار خسارت آشکار میگردد.
مثال: جوان در ابتدای خطایش، عملش را مخفی میکند؛ ولی هنگام کار خوب، مانند نماز آن را به همه آشکار میکند. در روانشناسی هم به این نکته اشاره شده که: گرفتن تصمیم اخلاقی و معقول احساس پیروزی در انسان را به دنبال دارد و هنگامی که تحت تاثیر خشم و شهوت است، احساس شکست می کند.
این مطلب خود دلیل محکمی بر این است که خود واقعی، غیر ازخود خیالی است؛
بنابراین: دنیا بازاری است که اگر عمل سبک باشد، زیانکار هستی؛ چه رسد به اینکه عمل نداشته باشی؛
نادیده گرفتن فطرت، محو کردن جوهره ی انسانیت و ظلم به خویشتن است؛
در قرآن آمده است که:«أُولئِکَ الَّذینَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ...هُمُ الأَخْسَرُونَ»
هر ضرر از _مال و مقام و مسکن و مدرک_قابل جبران است مگر باختن خود و از دست دادن انسانیت که خود بالاترین خسارت و غیر قابل جبران است.(1)
«وَ لا تَکُونُوا کالَّذِینَ نَسوا اللَّهَ فَأَنساتُمْ أَنفُسهُمْ أُولَئک هُمُ الْفَسِقُونَ»
«همانند کسانی نباشید که خدا را فراموش کردند و خدا نیز آن ها را به خود فراموشی گرفتار کرد؛»(2)
پی نوشت:
1-سوره هود، آیات 21و22.
2-سوره حشر،آیه 19.
