در این دنیای فانی، انسان های متفاوتی زندگی می کنند، که همگی در نوع خود متفاوتند. همه زندگی میکنند، امّا در مسیرهای مختلفی گام بر می دارند؛ یکی سرگرم دنیاست و دیگری مسیر کمال و سعادت را می پیماید و یا اینکه در جستجوی آن است.
انسانی که در مسیر رشد و تکامل قدم بر می دارد،سعادت خویش را در دل نبستن به دنیا و جلوه های آن می بیند و دنیا را گذرگاه و پلی به سوی حیات اخروی می داند. درنظر حق بین او، اگر چه دنیا مخلوق و جلوه ای از جلوه های جمال و آیتی از آیات حسن خداست، اما دل بستن بدان، و تمامی همّت خود را صرف طلب آن کردن، غفلتی عظیم است و زیانکاری بزرگی در پی دارد؛
قرآن در این باره می فرماید:«وَما الْحَیَاةُ الدُّنْیَا إِلاَّ مَتَاعُ الْغُرُورِ»:و زندگى دنیا جز مایه فریب نیست.»(1)
حضرت علی (علیه السلام) می فرمایند:«احساس آرامش با دنیا و دل خوشی به آن بزرگ ترین فریب است».(2)
حال کسانی که متاع دنیا آن ها را فریفته، مانند کودکانی که سرگرم بازی های خیالی شده اند، می باشند که سراب دنیا آن ها را از زلال حقیقت محروم ساخته است؛
قرآن می فرماید:«وَمَا الْحَیَاةُ الدُّنْیَا إِلاَّ لَعِبٌ وَلَهْوٌ ...»:زندگی دنیا جز بازی و سرگرمی نیست».(3)
دنیا چو حبابی است و لکن چه حباب***نه بر سر آب بلکه بر روی سراب
آن هم چه سرابی که ببیند به خواب***آن خواب چه خواب،خواب بدمست خراب
نتیجه گیری: پس با بررسی این نکات به آن میرسیم که باید کوله بارمان پر برای آخرت و سبکبار از تعلقات دنیوی باشد؛ که این نشان دهنده ی تکامل و رشد انسان است. که به فرموده امام علی (علیه السلام):«دنیا و هر آنچه در آن است پیوسته و بسیار فریبنده است، هم خود و هم اهلش نابود شدنی اند و هیچ خیری در هیچ یک از بهره ها و گوشه های آن نیست، مگر در توشه تقوا».(4)پس«سبک بار باشید تا به مقصود برسید».(5)
پی نوشت:
1-سوره آل عمران، آیه 185.
2-غررالحکم، ح۵۶۵۰.
3-سوره انعام، آیه 32.
4-نهج البلاغه، خطبه ۱۱۱.
5-«تخفّفوا تلحقواه»؛نهج البلاغه، خطبه21.
