هنگامی که دشمنان و غارتگران و یا کسانی دیگر به حریم شخصی کسی یا ملتی وارد می شوند، افراد برای جلوگیری از ورود و گرفتن حق خود با آن ها وارد جنگ می شوند و کسانی که به آن ها تعرض شده اگر در دفاع از حق خود مظلومانه بمیرند، به آن ها شهید اطلاق می شود.
اما بانویی است که در دفاع از حق خود و همسرش در خانه اش مورد تعرض گروهی قرار گرفت که با آتش زدن خانه اش و وارد کردن مصائب فراوان به شهادت نائل شد و آن بانوی مکرم اسلام حضرت زهراست.
«اِنَّ فاطمة صِدّیقة شهیدةٌ وَاِنَّ بناتَ الانبیاء لایطمثن».
مولى محمد صالح مازندرانى در شرح واژه شهید مى گوید:« شهید به کسى گویند که در میدان جنگ به عنوان انجام وظیفه کشته شود سپس معناى آن توسعه یافت و به هر کسی که مظلومانه کشته شود، مثل فاطمه (س) اطلاق مى شود؛ زیرا او را در حالی که فرزندى در شکم داشت در به پهلوى او زدند و فرزندش سقط شد و به سبب آن از دنیا رفت».
امّا وجه تسمیه - این افراد و حضرت فاطمه (علیه السلام) - به شهید، این است که خداوند و فرشتگان، بهشت را براى او شهادت مى دهند. و یا اینکه او پس از مردن به حیات متصف مى شود مثل اینکه او حاضر و ناظر و نمرده است و یا اینکه مقام و منزلتى را که خدا برایش فراهم نموده مشاهده مى کند.
علاّمه مجلسى در مورد سند حدیث ، آن را تأیید می کند و در شرح این حدیث مى فرماید:
این خبر دلالت مى کند بر اینکه فاطمه (سلام الله علیها) شهیده است، و این از متواترات مى باشد و سبب شهادت آن حضرت این بود که آنها پس از آنکه خلافت را غضب کردند و بیشتر مردم با آنها بیعت کردند به سراغ امیرالمؤمنین(علیه السلام) فرستادند تا براى بیعت حاضر شود، امام از آمدن امتناع کرد، عمر عده اى را مأمور کرد تا خانه را با اهلش بسوزاند و خواستند به زور وارد خانه شوند؛ ولى فاطمه (س) آنها را از ورود به خانه مانع شد، قنفذ غلام عمر در را به شکم فاطمه(س) زد که پهلوى او شکست و جنینى که در رحم داشت و پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم) نام او را محسن نهاده بود ساقط شد، و به همین جهت مریض شد و در این مرض رحلت فرمود.
نتیجه گیری: با توجه به روایت های معتبر و حدیث ها مشخص است حضرت زهرا (سلام الله علیها) در اثر زخم هایی که مهاجمان به ایشان وارد کردند، با دلی پر خون به شهادت رسیدند و حتی برای اینکه نارضایتی خود را از آنان به عالمیان نشان دهند، محل دفن خود را نیز تا قیامت پنهان داشتند.
